Non cabe hoxe seguir pensando que o cinema de animación é só cinema para nenos ou cinema de debuxos animados. Indubidablemente, a maioría dos títulos de animación están dirixidos ao público infantil e as técnicas de animación máis estendidas son as do debuxo animado, pero existe todo un mercado de animación dirixido ao público adulto, e por outra banda, as técnicas de animación son extraordinariamente diversas. Hai, polo tanto, que deixar atrás esa idea do cinema de animación como xénero delimitado polo tipo ou idade de público ao que vai destinado. O cinema de animación non goza dunha especial boa fama. As críticas son moi variadas. Por unha banda, acúsaselle de fomentar a violencia e con iso estimular a conduta agresiva dos nenos. En xeral, censúrase que fundamente o seu humor na agresión e a violencia gratuíta, fomentando actitudes de desprezo ao outro, ademais de desenvolver outro tipo de violencia pasiva, a que teñen que ver coa representación da muller, da nena, dos personaxes femininos en xeral, xa sexan humanos ou animais sexuados. O anime xaponés está especialmente nese punto de mira. Por outro, denúnciase o colonialismo cultural que supoñen xa que a maioría da produción é estranxeira e estraña á cultura propia dos nenos e nenas que ven tales películas. Tamén foi acusado de promover unha ideoloxía conformista, conservadora, onde a resolución de conflitos desenvólvese máis desde o recurso á forza bruta, ou co emprego de poderes máis ou menos ocultos, por encima do razoamento e a procura de consensos dialogados.
No hay comentarios:
Publicar un comentario