30 jul 2010

Muller Creadora: Arte, cultura e creatividade

2009 foi o "Ano europeo da Creatividade e a Innovación" e tal foi o motivo de conmemoración da III edición de Muller Creadora en Estremadura. Dita iniciativa celebrou este terceiro ano que demostra unha vez máis que mulleres e homes estamos a loitar pola igualdade, a non discriminación en todos os ámbitos e a sensibilización a toda a sociedade.

Muller Creadora 2009 abriu desde Estremadura un espazo para a manifestación artística, creativa e cultural expresada por mulleres, froito das súas inquietudes e intereses. Pero ademais, Muller Creadora pon a atención en Arte, Cultura e Creatividade como ferramenta de traballo para a transformación social.

Mulleres procedentes de diferentes partes do mundo, que destacan polo seu labor e constancia contorna ao emprendimiento artístico e cultural con fins sociais
, foron as protagonistas do Encontro Muller Creadora 2009. A organización está a traballar para presentar a IV edición deste certame estremeño que tanto seguimento e éxitos acadou.

29 jul 2010

María Lorenzo: entre retratos e acetatos

María Lorenzo Hernández é unha alicante de 33 anos, que realiza "Retrato de D" en 2004 tras o seu paso por Belas Artes na Politécnica de Valencia, onde tras uns primeiros traballos na animación que alcanzan certa repercusión, realiza "La pantera de Rilke",(2000) onde experimenta co concepto de pintura animada. "Retrato de D" confirma a súa posición como cineasta profesional, sendo premiado en numerosos festivais españois e participou en festivais como o de Annecy (Francia), o festival de Zagreb ou o Animamundi de Brasil.

Nos seus inicios, sentía paixón pola pintura, pero vía o uso do caballete como anticuado, mentres que a animación sobre acetato, pintando, resultáballe moi atractiva. A través da súa obra, realiza unha clara mención e ofrenda á súa inspiración, o animador suízo, Georges Schwizgebel, que pinta con acrílico, gouache e outros pigmentos sobre milleiros de acetatos. A pintura acrílica sobre acetato é un proceso herdado da animación clásica -hoxe en día xa ninguén os usa-, pero María atopou o modo de innovar respecto diso, dándolle a volta ao soporte e pintando por diante, coma se estivese sobre lenzo ou papel, de maneira que a forma pintada vibra dunha imaxe a outra.

Ao final deste artigo, compartimos unha imaxe dunha das súas últimas obras, La Flor Carnívora, un novo éxito da animadora, presente en múltiples festivais.

28 jul 2010

DONA´M CINE: Festival por e sobre mulleres

O Festival chámase DONA´M CINE e trátase do I Concurso Internacional de Curtametraxes Solidarias realizadas por mulleres sobre mulleres. O prazo de recepción de obras é até o próximo 25 de outubro e é un festival online que conta co apoio de múltiples entidades e asociacións e que é descrito pola Organización do modo que segue:

DONA'M CINE é un proxecto audiovisual impulsado pola Asociación Entrepueblos/Entrepobles/Entrepobos/Herriarte, que traballa en cooperación solidaria desde hai máis de 20 anos, e a produtora Dobre Banda, cunha ampla experiencia en cinema e documentais de contido social. Este proxecto recibe apoio financeiro da Agència Catalá de Cooperació ao Desenvolupament (Generalitat de Catalunya) e l´Ajuntament d´Olèrdola do Penedès.

DONA'M CINE é un festival que establece un punto de partida cara á construción colectiva dunha rede de intercambio en internet de materiais audiovisuais feitos por mulleres, que contribúan a consolidar procesos de empoderamiento das mulleres e a potenciar relacións de equidade entre homes e mulleres nunha sociedade máis xusta, inclusiva e solidaria. DONA'M CINE é unha oportunidade para documentar o noso presente, para escribir nosa propia historia dende a diversidade de identidades sociais, culturais, indíxenas, territoriais - áreas urbanas ou rurais-, sexuais, relixiosas ou agnósticas...

27 jul 2010

O xurdir do cómic feminino

A comezos do século XX, xunto co nacemento do cómic e outras manifestacións artísticas, a cultura parecía ser nada mais que un patrimonio exclusivo do sexo masculino, tanto polo que ten que ver con vivencias e experiencias, como pola relevancia que se lle outorgaba tanto como espectador e consumidor de contido cultural como polo protagonismo que se lle concedía nas obras. Tal é o caso nos primeiros cómics que xurdiron, que tiñan como personaxe principal a un home (xeralmente, enxalzándoo como unha figura épica e heróica).

Por iso, é comprensinble que a traxectoria do cómic feminino non puidese despegar, dado o marco sociohistórico no que estaba encadrada o pensamento da sociedade, e que se dese dita situación case desde o primeiro momento en que os primeiros cómics comezaron a saír de forma regular ao mercado.

Dalgunha maneira, os homes condicionaron o desenvolvemento e talante dos primeiros cómics dedicados á muller; mellor devandito, en realidade foron eles os que os crearon. Aos poucos, co paso dos anos, fóronse dando paso a creadoras de cómic (artistas, debuxantes e deseñadoras) así como a crear personaxes femininos de cómic que despois terían a súa versión animada.

Existen múltiples exemplos de personaxes femininos de cómic relevantes, que adquiriron tamén o rol de heroína: quizais o máis popular é Wonder Woman, que se converteu en todo un fito nos Estados Unidos. O personaxe de DC Cómics pasou a ter unha versión animada para televisión, unha versión de serie en ficción e películas de animación.

26 jul 2010

Sabías que Mafalda ten película dende o 79?

Pola época en que finalizaba a historieta, no ano 1973, Canal 11 de Buenos Aires (Arxentina) comezaba a emitir unha serie de curtas animadas, producidos por Daniel Mallo, onde os personaxes de Quino dialogaban.

Isto deu orixe, posteriormente, á película de Mafalda, a cal foi realizada no ano 1979 e estreada en Arxentina no ano 1981, en Buenos Aires. A longametraxe, producida novamente por Daniel Mallo, contou coas animacións de Jorge Martín (Catú), música de Riz Ortolani, guión de Alberto Cabado, e dirección de Carlos Márquez. Como era unha montaxe das curtas feitas para a televisión, no filme non había un nexo entre unhas historias e outras, o que, de todos os xeitos, non lle facía perder a esencia ao personaxe. Duraba 75 minutos, e no ano 1982 estreouse en España co nome de "O mundo de Mafalda".

23 jul 2010

Heidi: esa sorrinte nena dos Alpes

A personaxe de Heidi xorde dun libro infantil de homónimo nome, polo que a autora Johanna Spyri logrou o recoñecemento e a fama internacional. Neste libro nárrasenos a historia dunha nena pequena que vive nos Alpes suízos próximos á fronteira con Austria. Na personaxe de Heidi destacan os valores humanos e o amor cara á natureza cos que conquistou non só á poboación infantil, senón que, xentes de todas as idades sentiron atraídas pola maxia da nena.

Será en 1974 cando do salto á pequena pantalla, de mans do animador nipón Shojo Haiji, logrando un éxito sen precedentes a nivel internacional. Na serie de cincuenta e dous episodios nárrasenos as vivencias desta nena orfa, que nun principio vive nas montañas co seu avó e as que se ve obrigada a abandoar para ir á cidade como señorita de compañía doutra nena de clase social alta. Esta viaxe fai unha clara alusión á Segunda Revolución Industrial e ao éxodo do campo á cidade, contrapondo dous mundos distintos vistos desde os inocentes ollos da nena.



En 1975 emítese en España en Televisión Española, e sentará un éxito sen parangón na época. Con ela introdúcese o anime non só en España, senón tamén en Europa, e serve de punto de partida á introdución mundial do anime tanto no vello continente como en EE.UU.

22 jul 2010

Cousas de mulleres



Esta é a curtametraxe Cosas de Mujeres, dirixida por Lorena Méndez e Alejandra Rotondi.
Aquí achegámosvos a sinopse por parte das artistas!


A curta mostra un día na vida desta muller, que a angustian os mandatos e o que "debe" ser e facer todos os dias. Doutra banda, as fantasías ocórrenselle mentres fai o domestico e o cotián. Coas súas fantasías logra darlle un "voo" a esa vida repetitiva. O que vai en branco e negro é a rutina , pero paralelamente vai pasando a súa fantasia, a súa imaxinación, o que se lle ocorre pensar mentres fai as tarefas cotiás, e isto vai en cores.

A idea é que a pesar do rutineiro da súa vida, pode acharlle un aspecto creativo e unha posibilidade de goce á súa existencia. O obxectivo é cuestionarnos e reflexionar que as mulleres non estamos cativas, que temos a posibilidade de cambiar, os mandatos, o instaurado, o posto, por que xustamente, ten que ser asi? por tradicion? por costume? Polo que sexa.. repensar os roles, os mandatos... hai que darse conta diso, e da propia responsabilidade sobre o que acatamos; xa que a ninguén lle serve ocupar lugares por ocupalos, se non é desde o sentido.

21 jul 2010

Mulleres en Animacam: Inma Carpe

Inma Carpe é unha animadora danesa de orixe español. Valenciana de nacemento, desenvolveu a súa carreira profesional en España, Cuba, Alemaña e Dinamarca. Presente en numerosos festivais de animación coma Anifest en Praga ou Animamundi en Sâo Paulo, desenvolveu gran parte da súa carreira entre España e Alemaña, aínda que actualmente se atopa afincada en Dinamarca.

Despois de outras obras coma Peace, Whispering, The little head riding hood ou AIDS (estas dúas últimas presentes na actual edición de Animacam), Inma participou na Segunda Edición de Animacam con dúas curtametraxes: In the winter palace- unha alegoría sobre o mundo onírico e o real e a pescuda do equilibrio perfecto entre ambos, coa que resultou gañadora na categoría Retrospectiva- e Prayer in the night – a historia de amor entre a lúa e o sol, e como esquivar a noite para poder estar xuntos. Ambas figuras astrais adoptan forma humana, para facer os seus soños, realidade- .

20 jul 2010

Personaxes animados: Minnie Mouse

Minnie Mouse é un personaxe de debuxos animados, dos estudos Walt Disney Pictures. É a eterna noiva de Mickey Mouse e xunto a el debutou en Plane Crazy, o 15 de maio de 1928, aínda que alcanzou o éxito xunto a Mickey no terceiro episodio de ambos, Steamboat Willie.

A noiva de Mickey Mouse

Minnie Mouse, eterna compañeira sentimental de Mickey Mouse, é unha ratona negra que viches saia, enaguas e tacóns na maioría das curtas. Na súa primeira aparición tan só lucía unha saia e as súas enaguas, mentres que na segunda curta The Gallopin' Gaucho xa usaba tacóns e un sombreiriño cunha flor.

Tivo pouco protagonismo nas curtas. Tan só aparecía como a compañeira sentimental de Mickey Mouse, e en varias ocasións era salvada de Pete Pata Pau, o gato inimigo de Mickey Mouse. É de temperamento doce e asustadizo, aínda que de moito carácter cando se enfada.

Matrimonio

Walt Disney dixo nunha entrevista do ano 1933: «In private life, Mickey is married to Minnie». (traducido: «na súa vida privada, Mickey está casado con Minnie»). Moitas persoas escribíanlle a Disney preguntándolle iso, xa que nalgunhas películas aparentaban estar casados e noutras non. O importante para as películas, é que Minnie é a muller ao seu lado, tanto cando se trata de historias nas que Mickey corteja a unha moza, a cal sempre é Minnie, ou nas que aparecen como un matrimonio. Na serie House of Mouse, Mickey menciona o seu aniversario con Minnie, o que implica que están casados.

19 jul 2010

Persépolis de Marjane Satrapi

Persépolis é a historia autobiográfica da iraniana Marjane Satrapi, a historia de como creceu nun réxime fundamentalista islámico que a acabaría levando a abandonar o seu país. O cómic empeza a partir do ano 1979, cando Marjane ten dez anos e desde a súa perspectiva infantil é testemuña dun cambio social e político que pon fin a máis de cincuenta anos de reinado do sha de Persia en Irán e dá paso a unha república islámica.

A historia duns antepasados ilustres (o seu bisavó foi o último rei da dinastía persa dos Qadjar), unha familia que se opón activamente ao goberno do Sha, as manifestacións, a diferenza de clases sociais ou a marxinación da nena son algunhas das pezas do quebracabezas que Marji esfórzase por compor coa intención de comprender o mundo que a rodea. Á vez que vai crecendo, Marjane dáse conta de que o novo réxime islámico polo que loitaron os seus pais caeu en mans dos integristas e que non trae consigo nada bo.

O segundo álbum de Persépolis ocupa o período de 1980 a 1984 e ten como transfondo a guerra entre Irán e Iraq a metade do oitenta e o inicio da súa adolescencia, onde coñeceremos, por exemplo, da súa afección a grupos musicais prohibidos polo réxime islámico, e algúns dos problemas en que se mete xa de ben noviña polo seu carácter rebelde. O terceiro álbum céntrase nas múltiples penurias e peripecias vitais que vivirá a autora en Austria entre 1984 e 1989, onde é enviada a vivir polos seus pais para protexela tanto dos bombardeos como dos problemas legais nos que podería acabar de continuar coa súa conduta, que non sempre se adecuaba aos costumes propugnados desde o goberno islámico. O cuarto e último presentará o seu regreso a Irán, unha época en que realiza os seus estudos de belas artes en Teherán, e tras vivir en Europa varios anos explícanos como ten que volver afacerse novo ás condicións de vida baixo o réxime chiita do aiatolá.

O 27 de xuño de 2007 estreouse en Francia a película que adapta á animación os dous primeiros álbums do cómic, codirigida e coescrita entre a propia Satrapi e Vincent Paronnaud. A animación está realizada enteiramente en branco e negro, e que conta na versión francesa coas voces de Catherine Deneuve (admiradora confesa do traballo de Satrapi) e a súa filla Chiara Mastroianni, nos papeis da nai de Satrapi e da propia protogonista respectivamente. Con motivo da presentación da película dentro da selección oficial do festival de Cannes en maio de 2007 (algo que non sentou ben ás autoridades iranianas). A película conseguiu finalmente o Premio Especial do Xurado no Festival de Cannes 2007, en Francia nos Premios César de 2008 gañou os premios ao Mellor Primeiro Filme e Mellor Adaptación (e recibiu outro catro nomeamentos) e en EEUU foi nomeado nos Oscars de 2008 ao premio á Mellor Película de Animación (que finalmente gañaría Ratatouile).

16 jul 2010

Mulleres Animando: Chelo Loureiro

Con estudos de Delineación e Enxeñaría Técnica, Chelo Loureiro iniciou a súa carreira profesional como técnica no sector naval, continuando a súa formación académica e especializándose na xestión de empresas con actividades no sector da Comunicación "La Voz de Galicia, Diario de Ferrol e da Cultura", Artes Plásticas e Audiovisuais (Grupo Sargadelos, Lúa Films).

No 2004, Chelo Loureiro incorpórase a Continental Producciones para tomar a dirección da división de Animación. Foi a produtora executiva de obras como:
- "Pica Pica Circus": Longametraxe de animación dirixido por Tomás Conde e Virginia Curiá. 80 min.
- "De Profundis": Longametraxe de Animación dirixido por Miguelanxo Prado. 75 min.
- "A Crise Carnívora": Longametraxe de Animación dirixido por Pedro Rivero. 80 min.
- "A Flor máis grande do Mundo": Curtametraxe de Animación dirixido por Juan Pablo Etcheverry. 10 min.
- "Soños dende o Abismo": Documental dirixido por Sandra Sánchez, 58 min.
- "E Por Que?": Serie de animación. 52 capítulos x 30 seg.

Na pasada edición de Animacam, Continental Producciones presentou a obra O Soldadiño de Chumbo, de 2008, dirixida por Virginia Curiá e Tomás Conde. Actualmente, Chelo conta desde hai dous anos coa súa produtora propia: Ábano Producións.

15 jul 2010

CIMA: Asociación de Mulleres Cineastas e de Medios Audiovisuais

CIMA (Asociación de Mulleres Cineastas e de Medios Audiovisuais) é unha asociación que reúne a máis de 200 mulleres profesionais cun obxectivo común: fomentar unha presenza equitativa da muller no medio audiovisual, contribuíndo á creación dunha sociedade máis igualitaria e diversa.

Sabías que apenas un 8% das películas que se producen en España son dirixidas por unha muller? En guión e produción as películas con participación feminina non alcanzan o 20%; e non importa se falamos de cinema, televisión ou documentais: a creación audiovisual está case absolutamente en mans masculinas. CIMA ten como obxectivo cambiar esta situación.

Máis de 200 mulleres profesionais de todos os campos do audiovisual forman parte desta Asociación: directoras de cinema, produtoras, guionistas, realizadoras de televisión, documentalistas, curtametraxistas, montadoras, directivas de empresas do medio, mulleres xefas de equipo dos distintos departamentos creativos ou técnicos, etc. CIMA recolle os puntos de vista e intereses dunha amplísima gama de sectores unidos por unha motivación común: conseguir que as mulleres teñan voz e presenza na creación, dirección e industria do cinema e a televisión.

Entre os propósitos de CIMA atópanse os seguintes:

1. Defender a igualdade de oportunidades no acceso aos postos de dirección e decisión dos medios audiovisuais e cinematográficos, incrementando neles o protagonismo e a influenza das mulleres e promovendo, en xeral, o acceso de mulleres á esfera audiovisual.

2. Promover unha imaxe non sesgada e máis real da muller nos medios audiovisuais que axude a dignificar a imaxe pública da muller e axude a crear imaxes de referencia ás novas xeracións de mulleres.

3. Promover a presenza paritaria de mulleres en todas as áreas públicas relacionadas cos medios audiovisuais.

14 jul 2010

Subxéneros do manga: o shójo

O shojo (cuxo significado en xaponés é "rapaciña nova") é un tipo de manga dirixido a unha audiencia feminina de entre o dez e o dezaoito anos, e adoita publicarse en Xapón en revistas manga dedicadas a ese sector demográfico. Abarca unha gran cantidade de temas e estilos, desde o drama histórico á ciencia ficción, centrando habitualmente a énfase nas relacións humanas e sentimentais. Refírese ao tipo de Manga que se dedica a narrar historias románticas, orixinalmente para entreter ás mozas xaponesas pero que hoxe en día son vistas tamén polos mozos.

Estritamente falando, o shójo non se adscribe a ningún estilo ou xénero particular e é máis un indicador do público ao que vai destinado.

Este tipo de manga reúne unha serie de características que o diferencian do resto de subxéneros dentro do universo manga:

Os mozos que aparecen nestas series locen afeminados, canta maior sexa a beleza do mozo, máis afeminado aperentará ser. A pesar de elo, un home neste tipo de animación xaponesa pode chegar a ser compresivo, sensible e xentil sen chegar a ser afeminado.

O sexo dominante e forte é o feminino

Os sentimentos entre os suxeitos das relacións sempre ven envolvidos na incomprensión por parte da sociedade dos seus problemas.

Nalgúns casos neste tipo de series e producións de animación: o exterior dunha persoa é o máis importante.

Existen diferentes modalidades do Shojo

Shojo Puro: Onde a protagonista adoita ser unha muller con moitos problemas tanto sentimentalmente como tamén sociais. (tal é o caso de Candy Candy).

Shojo Singer: Onde as protagonistas soñan con converterse en ídolas (como en Densetsu Idol Eriko).

Shojo Magicals Girls: Onde as protagonistas adquiren súper poderes (véxase Sailor Moon).

Shounen: Historias referentes a mozos (relacións adolescentes).

13 jul 2010

Mulleres en Animacam: Sandra Ortuño

Sandra Ortuño é unha xovencísima animadora que presentou na pasada Edición de 2009 tres obras en Animacam. Esta valenciana de 24 años, licenciada en Belas Artes é unha nova promesa na animación española. As súas historias, doces e cun amplo sentido do humor, buscan a complicidade e conexión co espectador, a través dos movementos e da música das cintas.

Nos seus comezos no mundo da animación comeza a ter presenza e exhibición en festivais e mostras- Río de Janeiro, Valencia- e participa no noso festival con tres obras: Menu of the Day- producido e realizado no Reino Unido, conta a historia dun cociñeiro dun restaurante que queda sen comida que servir aos seus clientes en ton de comedia- , Salsito – realizada xunto a Víctor Gil, narra a aventura musical de Salsito, un paxariño que acode o seu primeiro día á escola- e Panteras en las paredes – obra desenvolvida integramente pola autora, na que Neu escoita ruídos nas paredes, mais ninguén lle fará caso algún.-

12 jul 2010

O arte e ensaio pin-up

A expresión "pin-up" fixouse nos EEUU nas décadas dos '40 e '50. Con este nome coñécense os debuxos (ou fotografías) de mozas bonitas en actitudes suxerentes. O seu éxito foi tan rotundo que co tempo chegaron a influír en moitos terreos.

As pin-ups seguen un patrón: son mulleres bonitas, sensuais, normalmente pilladas en situacións "comprometidas" e que destilan erotismo e inxenuidade por todos os seus poros. Non fai falta que estean espidas (de feito case nunca o están). O seu encanto reside nas súas poses e as súas miradas, nesa saia que ensina o xusto, ou nesa lencería que suxire máis que amosa.

Desde as revistas e os calendarios (forma de publicidade moi estendida na época) chegaron a todos os recunchos dos Estados Unidos. Co apoxeo da fotografía as ilustracións perderon peso e algunhas modelos especializáronse no striptease ou o cinema. A súa popularidade foi tal que até o goberno americano chegou a regalar pin-ups aos soldados para que as colgasen nos seus despachos de billetes e subísenlles a moral durante a II Guerra Mundial.

9 jul 2010

A migración das árbores por Joanna Lurie

A migración no outono, cando as nubes levan as follas aos poucos...

Joanna Lurie estudou cinema de animación e a animación 3D nas escolas de arte en Angoulme. Pero ela traballara en publicidade e centrouse tamén na fotografía, a escenografía e a fabricación de monicreques. Na actualidade traballa como animadora e contribuíu á realización de varias series animadas e películas. É autora de varias curtametraxes, como Demasiado preto do Sol (prs Trop du sol, 2004), Baixo a pedra (2004) e O silencio debaixo da cortiza (Lle sous l'écorce silencio, 2009).

8 jul 2010

Betty Boob: unha das primeiras iconas femininas en animación

Betty Boop é unha personaxe de debuxos animados que apareceu na serie Talkartoon producida por Max Fleischer e lanzada por Paramount Pictures. Pola súa aberta sexualidade, Betty Boop tivo moito éxito no cinema.

Orixes

A súa primeira aparición o 3 de agosto de 1930, no debuxo animado, na sexta entrega das Fleischer's Talkartoon series. Grim Natwick, un animador veterano dos estudos de Walt Disney e Ub Iwerks, foi principalmente o responsable de crear a personaxe animada, modelado en base á figura de Helen Kane, cantante e actriz estadounidense contratada por Paramount Pictures, o estudo que distribuía os debuxos animados de Max Fleischer. Empezando con este debuxo animado, a voz do personaxe foi representada por varias actrices de voces diferentes ata que Mae Questel conseguise o papel, en 1931, e mantívoo polo resto da serie. O animador redeseñouna en 1932 para ser reconociblemente humana no debuxo animado Any Rags. Aparecía en dez debuxos animados como un personaxes de apoio, unha moza flapper con máis corazón que intelixencia. Non se bautizou oficialmente até o curto de 1932 Stopping the Show.

A pesar de diversos debates sobre a aparición definitiva, calcúlase que, en total, había doce debuxos animados de Screen Songs que ofreceron a Betty Boob ou, polo menos, a un personaxe similar.

Betty como símbolo-sexual


O irmán de Max Fleischer, Dave, alterou o personaxe aínda máis, facéndoa máis sensual e máis feminina. A famosa personalidade de Betty entrou finalmente na curta de 1932, Minnie the Moocher. En agosto de 1932, a serie de Talkartoon se renombró oficialmente como Betty Boop cartoons.

Betty Boop é famosa por ser o primeiro personaxe de debuxos animados que representa completamente unha muller sexual. Outros personaxes femininos do mesmo período mostraron a súa roupa íntima regularmente, como Minnie Mouse, pero non tiñan forma completa de muller. Betty Boop, con todo, revelou a súa sexualidade. Levaba vestido curto e liga. Tiña peito prominente e ensinaba o escote.

Con todo, os animadores aseguráronse de manter o personaxe "puro" (oficialmente ela tiña só 16 anos). As sensibilidades adultas de Betty fixérona triunfar e unha onda de merchandising percorreu o mundo. Mentres tanto, Helen Kane, quen inspirou o personaxe en 1930, demandou ao estudo Fleischer en 1934 alegando que lle copiaron a aparencia, a forma de bailar e cantar e o slogan. Kane perdeu o xuízo (e o seu Boop Boop a Doop) cando Fleischer probou que a frase xa fora usada antes de Kane.

7 jul 2010

Stop á violencia de xénero: A miña casa é un inferno

Alén Filmes é unha produtora viguesa que durante a primeira década do século XXI estivo adicada á animación en stop-motion e plastilina, sendo nominada para importantes premios coma O Mestre Mateo en 2007, ás mellores curtametraxes de animación e estando presente en múltiples festivais. Actualmente, Alén Filmes céntrase na dirección de casting e figuración para grandes producións de televisión e cine. Esta produtora viguesa presentou á Segunda Edición de Animacam unha obra realizada en plastilina sobre a violencia de xénero: A miña casa é un inferno.

A miña casa é un inferno é o primeiro capítulo da serie de animación "Historias do día a día". Narra a historia dunhas mulleres que sobreviviron á violencia de xénero e que agora viven nunha casa de acollida para mulleres vítimas de malos tratos.Unha vida nova despois dos infernos nos que se convertiran os seus propios fogares. Carolina, Iria, Lucia e Karen relatarannos as súas experiencias dende unha casa de acollida, un lugar cuxa ubicación non pode revelar nin aos seus amigos, nin á sua familia. Un remanso de paz despois dunha experiencia traumática como victima da violencia das suas parellas no seu propio fogar. Rafael Jurado , un xuiz do penal, achéganos a sua vision dun problema que crece alarmantemente, tanto no número de falecidas como no de persoas que o sofren. Ademais tratará de aportar algunha solución para mitigar o problema.



Dende Galicia, chega este exemplo de renuncia e rexeitamento á violencia de xénero, dotando á animación en plastilina dunha significalidade e vindose inmiscuida en temas sociais.

6 jul 2010

Mulleres animando: Reggina Pessoa

Nada en Coimbra en 1969 e graduada da Universidade de Belas Artes do Porto, Reggina Pessoa comeza a traballar en FILMÓGRAFO, en 1992, onde colabora como animadora. En 1999, anima e dirixe a súa primeira película "A Noite", gravada en placas de yeso e gañou nin máis nin menos que nove premios.

A súa segunda obra, é unha curtametraxe de animación "Tragic Story with Happy Ending", cuxo proxecto recibiu tres premios en Annecy "Proxectos Espace" de 2001. e, recentemente, gañou 26 premios entre eles: Premio Especial do Xurado Cinanima'05, o CNC'06 Calidade, o premio á Mellor Animación na Granada'06, o Premio Especial do Xurado en Anifest Trebon'06, o Gran Premio de SICAF'06, o Gran Premio de Annecy'06, Premio en Melbourne '06, nomeada para o Cartoon d'Or 2006 - Europa, Premio Especial do Xurado Internacional do Premio Hiroshima'06, o Gran Premio de Mecal'06 e un premio en AniMadrid'06 .

Ela mesma conta a súa vocación ao debuxo e á animación:
"Eu vivía no campo nunha pequena aldea, preto de Coimbra até os 17 anos de idade. Non tiñamos televisión e vivía nun ambiente rural, pero quizais iso ensinoume e salvoume xa que lemos e escoitamos aos nosos anciáns contar historias.
O meu tío adoitaba debuxar nas paredes e nas portas da casa da miña avoa, con anacos de carbón. Ao ver o meu debuxo tío nas paredes deunos unha sensación de liberdade porque non tiña papel e lapis pero sempre tiña paredes e portas"

5 jul 2010

Festival "Feito x mulleres"

II FESTIVAL DE REALIZADORAS MULLERES
26 e 27 de Novembro 2010
ROSARIO-SANTA FE (ARXENTINA)


"COSAS DE MUJERES" PRODUTORA INDEPENDENTE, convoca dende o 8 de marzo de 2010 a 30 de outubro de 2010, ao II Festival de realizadoras audiovisuais mulleres "FEITO x MULLERES" - agora FEITO con HUMOR, a realizarse os días 26 e 27 de novembro, no marco da conmemoración do día 25 de novembro: Xornada de loita pola non violencia cara á muller.

Poderán participar as Propostas Audiovisuais de Curtas realizados por mulleres, de calquera temática, cunha duración de até 30 minutos, documentais, ficción ou animación, que non conteñan escenas que denigren ou teñan escenas de violencia cara ás mulleres, ou conteñan linguaxe sexista, realizados a partir do ano 2006.

2 jul 2010

Mulleres en Animacam: Maribel Martínez

Maribel Martínez Galindo naceu en México D.F. e comezou a súa carreira gráfica na área editorial. Actualmente traballa coma directora creativa na área de animación e post -produción televisiva dentro da área de Imaxe de Televisa, onde o grupo ao seu cargo saíu gañador de dezaoito premios Promax (Promotion and Marketing) e BDA (Broadcast Design Association), ademais do festival cordobés Animacor 2008 coma mellor serie de televisión e o Gran Premio de Animación do New York Film Festival. O seu traballo foi publicado en varios libros e revistas de deseño e creatividade.

A autora mexicana presentou na Segunda Edición de Animacam unha campaña publicitaria de sete spots publicitarios, coma promoción da cultura e a literatura latinoamericana: Imaginantes. Baixo o lema Unha pauta para a imaxinación, en cada cápsula fálase dalgún gran autor (entre eles Octavio Paz e José Luis Borges) ou de algunha das súas obras. Mostrando o momento ou idea clave que os inspirou e relacionándoo cos momentos comúns que vivimos a maioría dos seres humanos.

1 jul 2010

Ondas do tempo por Evgenia Gostrer

A alemana Evgenia Gostrer participa en Animacam con Waves of time (Zeitwellen) coa cal nos envía unha mensaxe principal: "Conmemoración, a realidade, a imaxinación. Hai límites entre estas mareas na nosa mente?"

Dende Kassel, cidade da Alemaña central, Evgenia tivo unha formación centrada e especializada no deseño gráfico e comunicación ata que en 2007 acadou o título de animación na escola de Kassel, a partir do cal, desenvolveu este obra en stop-motion, cunha interesante posta en escena.